Το πιο δύσκολο από τα δύσκολα είναι το να καταλάβεις. Οι άνθρωποι συνήθως δεν καταλαβαίνουν. Το τι σκέφτεσαι και το τι λες. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ό,τι θέλουν εκείνοι να καταλάβουν. Αυτό που λέμε “ζούνε στον δικό τους κόσμο”.
Αν δεν μπεις μέσα στο μυαλό του άλλου, αν δεν σκίσεις τη σάρκα του στα δύο να ξεδιπλώσεις τον εγκέφαλό του, να καταβροχθίσεις τις μνήμες του και να χωνέψεις όλα τα όσα σκέφτεται, ποτέ δεν θα καταλάβεις.
Άνοιξε το δικό μου κεφάλι και άνοιξε το στόμα μου, έβγαλε τη γλώσσα μου έξω και εκείνη του μαρτύρησε τα μυστικά μου. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τη γλώσσα. Λέει τα όσα δεν λες να καταλάβεις.
“Θα υπάρξει κι άλλο βράδυ;” “Και πρωί, και μεσημέρι…”
Το βράδυ εκείνο έμαθε να με καταλαβαίνει και με κατάλαβε απόλυτα. Δεν είχε πλέον άνθρωπο μπροστά του, ούτε σάρκα, είχε ένα ξετυλιγμένο κουβάρι από μυαλά, ένα μάτσο κύτταρα που είχαν σκορπίσει στο καλογυαλισμένο πάτωμα.
Την επόμενη μέρα, εγώ στεκόμουν αιμόφυρτος, μια ανοιχτή πληγή χωρίς αισθήσεις και χωρίς καμία κατανόηση. Ίσως να φταίει που δεν είχα πια μυαλό στη θέση του. Τα ημισφαίρια χωρίστηκαν και πήραν το καθένα τον δικό του δρόμο.
Κι έτσι και έμεινα, κομμένος στα δύο, χωρίς ιδέα του τι γίνεται. Κι όμως, εκείνος με κατάλαβε και ήξερε ποιος είμαι, και γω δεν ήθελα να μάθω.
Μυαλό δεν έβαλα και δεν θα βάλω. Το μόνο που θέλησα ήταν να καταλάβω.
Όταν πεθαίνεις, το καταλαβαίνεις;
Tags: sad, thought, understanding
room for thoughts 